Ebeveynlik Notlarım: Kervan

İlk yazım bir ev hanımı olaraktı. İkincisi toplumun bir ferdi olarak kaleme aldığım düşüncelerimdi. Şimdiyse bir ebeveyn olarak karşınızda duruyorum.

Ama çoğunlukla annelik yazılarını okurken, yazanın uzmanlık alanı ve içinde bulunduğu duruma göre değişmekle birlikte, “zaten hep anneler hatalı olsun” veya “öğüt vermek için yazılmış” diye hayıflanmaktan kendimi alamadığım için ne yazacağımı bilemiyorum… Bu dediğimi yanlış anlamayın lütfen, bana böyle hissettiren bir yazıyı okumuyorum artık. Artık diyorum. Önceden okuyordum, yani anneliğimin ilk yıllarında. Yazı bitince kendimi yetersiz, yeteneksiz hissediyordum. Hatta bir gün koca bir kitabı bitirdim, derin düşüncelerle yoruldum. Sanki o kitap, seviye belirlemek içindi ve ben barajı geçememiştim. Şimdi size yazarken bile nasıl gülüyorum o hallerime bir bilseniz. Gün geçmiyor ki dün yaptığım bir şeye gülmeyeyim.

Çocuklarımız da böyle olacaklar. Yaşayacaklar, ağlayacaklar, çökecekler, düşecekler, hata yapacaklar ve “ben bunu nasıl yapmışım” diye saatlerce gülecekler… Peki biz buna fırsat verecek miyiz? Yoksa düştüğü yere canı çok acımasın diye kuş tüyü yorganlar mı sereceğiz? Bizim kuş tüylerine alışan yavrumuz topluma karıştığında dikenlere, tellere denk gelmeyecek mi? “Kervan yolda düzülür” atasözünden bu konuda bir çıkarım yapacak olursak, çocuğum hayatın sorumlulukları karşısına çıktıkça dayanabilsin ve çözüm üretebilsin istiyorsam, düşerken kuş tüyü yorganları sermeyeceğim, hepimiz gibi yaşadıkça öğrenecekler kalkmayı. Hayatı bir yolsa, kervanını o yola göre şekillendirerek taşıyacak… Kuş tüyü ile başlanan yolda, çöldeki ilk seraba kanma ihtimali daha çok değil midir bizim kervancının…

Bu yazdıklarımın sonucu; ebeveynlik bazen bırakmak demektir ise eğer… İtiraf ediyorum ben bu konuda zorlanıyorum. Çünkü ebeveynlik aynı zamanda çocuğunun güvenliğini sağlamak demek. Hem onu hayata hazırlayacaksın hem de hayatın gerçeklerine. Koruyacaksın, fikir sahibi yapacaksın, kendine yetmeyi öğreteceksin…

Aslında orta halli davranmak her konuda olduğu gibi ebeveynlikte de çok önemli. Tamam, kuş tüyünde yürütmeyelim ama bu çocuklar zaten hayatlarında zorluk yaşayacaklar, biz de onlara kötü hatıralar bırakıp gelecekteki işlerini zorlaştırmayalım. Çok kontrollü olmayalım ama fazla da boşlamayalım. Yani nasıl? Nasılı yok arkadaşım… Ebeveynlik öyle bir kitabı okuyup öğrenilecek bir kurum değil. Falanca bu durumda şöyle yapmış ben de yapayımla olmuyor. Tarif defteri yok, kullanma kılavuzu yok. Çünkü çocuklarımız birer insan. Eşya değil. Lübnanlı şair Halil Cibran (Kahlil Gibran)‘ın dediği gibi:

“Çocuklar sizin çocuklarınız değil,

Onlar kendi yolunu izleyen Hayatın oğulları ve kızları.

Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler

Ve sizinle birlikte olsalar da, sizin değiller.”

Yapabilecek bir şey yokmuş gibi hissetmeyelim, var. Bütün eğitim metotları, yöntemler, normlar ve bunları alanlarına dahil eden uzmanların çoğunun dediği gibi… Örnek olabiliriz. Çocuklar bizleri gözlemliyor. Hangi olaylara nasıl tepkiler verdiğimizi kaydediyorlar. Düşünsenize, bir kamera var ve bütün gün kadrajda sadece siz varsınız. Kendi olmadan önce gördüğü ilk karakterler ebeveynleri. Mesela; büyük oğlum kardeşine kızarken bizim tepki cümlelerimizi kullanıyor, bazen duyunca kabaca ve fazla geliyor. Durup düşününce fark ediyorum, cümlelerin sahibi değil, aynası. Çocuklarımız, içinde bulunacakları toplum ve kendi edinecekleri çevreye göre şekillense bile, son sayfada kaynak olarak biz yazılıyız.

Sosyal medya hesabımda sizlere anneliği sorduğumda, çoğunlukla; fedakarlık, sorumluluk ve sevgi yanıtlarını aldım. Biliyor musunuz bu çok sevindirici. Çünkü, farkındalık sahibi ebeveynlerin varlığı gelecek için umut veriyor. Umarım yazımın başında belirttiğim gibi olumsuz hisler yansıtmadan ulaşmıştır sizlere… Yorumlarda fikirlerinizi paylaşırsanız çok sevinirim…

İlk iki yazım olan Gelsin, ev işleri bildiği gibi… ve Toplumsal Hendek‘i de linklere tıklayarak okuyabilirsiniz…

Sevgiler…