BEN TEK, BİZ İKİMİZ

Neden Tek Başıma Yapamayayım Ki?!

Bir önceki yazımda, birçok çalışan annenin yaptığı gibi, sorumlulukların tamamına yakınını tek kişi olarak sırtlanmanın zorluğunda kalmıştık.

Ama o hayatı paylaşmıyor muyduk? Sahi, paylaşmak neydi?

Geçmiş gün, atölyem akşama kadar. Oğlum babasıyla olacak tüm gün. Yedeğinin yedeğine kadar hazırladım. Sevgili eşim demez mi neden uğraştın bu kadar, ben hazırlayamaz mıyım?! Sahi neden yordum kendimi bu kadar, o hazırlayamaz mı? Zaten yemek yapmak, bulaşık yıkamak, temizlik yapmak neredeyse tamamen bende. Sana zahmet olmasın canım öğretisinin bize katkısı ne? 
Bu konuda desteğine/ yardımına ihtiyacım var demek, eşime fırsat vermek, neden bu kadar zor? Ya da en vahimi aklıma gelmiyor?

Sonrasındaki süreci size sıralayayım; yorgunluk, bitmeyen iş sirkülasyonu, devam edegelen çalışma hayatı, yaşı gereği anne yakasından ayrılmayan çocuk, ertelenen istek ve arzular göl oluyor. Gittikçe ağırlaşıyor ve en sonunda çığ düşüyor o ilişkinin eteklerine. Sonra aradaki mesafe (hissiyat mesafesi) açılıyor ve gözden ırak olan gönülden de uzaklaşmaya başlıyor. Birbirine duyurma çabası, sesleri, şiddetleri arttırıyor.

Ama ben anladım. Toyluktan kaynaklanıyor tüm bunlar. O yüzden bol bol göstermek, anlatmak ve dolayısıyla olgunlaştırmak gerektiğine inanıyorum. O zamanki kendime, sağlıklı bir evlilik ve ebeveynlik için hangi eğitimlere ihtiyaç duyuluyor ise hepsini tavsiye ederdim. Pratik ile teorik farklıdır, bilirim. Ama heybeyi dolu tutmakta fayda var… Çünkü aile hayatı sağlıklı ve verimli değilse bir insanın (anne karnındaki bebekten, saksıdaki bitkisine kadar dahil), ne kadar iyi kamufle ederse etsin, iş/ aşk/ eğitim/ arkadaşlık hayatı da rayında gitmiyor.

Peki, çevreni değiştiremiyorsan, daha iyisi nasıl mümkün? Onu bir sonraki yazımda konuşacağız.

Yazımı beğendiyseniz şifa niyetine beğenip paylaşırsanız sevinirim 🙂  Ayrıca önceki yazılarımı okumak için de buraya tıklayabilirsiniz. Sevgiler…