Eski Zaman İnsanı

Bencil? Sencil? Bizcil?

Bundan seneler önce; çok sevdiğim birine, beni düşünüp programını ona göre yapmıyorsun demiştim.  O da bana: “Seni parçam olarak görüyorum, ayrı düşünemiyorum” demişti. O kadar parlak, cafcaflı bir cümleydi ki o zaman gözü açılmamış sığırcık yavrusu gibi olan ben, ne diyeceğimi bilememiştim. Ağzım, dilim bağlanmıştı resmen.

Bu bir manipülasyondu; o zaman anlamadığım, farkına varamadığım. Yıllar yılları kovaladı, iş hayatında birçok insan tanıdım. Sadece ve sadece kendine isteyen, karşılığında hiçbir öncelik hakkını bana tanımayan insanlardan uzaklaşmak gerektiğini öğrendim. 

Hal dili okumayan; verirken sustuğun için, verebileceklerinin üstünde gönül rızası aramadan almaya çalışanlardan uzaklaşmanın, hayatımda bir detoks olduğunu kavradım. Ki şunu da gördüm: vermediğinde niye düşünmüyorsunuz diye suçlayan, başka bir seçeneğin insani bir kavram olduğunu algılamayanlardan uzaklaşmak.

Kendine ya da kendi yoluna; geçimini, yapman gerekenleri umursamadan yaparken, karakter sahibi ama kendi bütçeni düşünmek zorunda olduğun için yaptıklarını karaktersizlik diye yaftalayarak kendimi suçlu hissettiren, manipüle eden, değersiz hissettiren, sadece ve sadece kendine yapılan yardımı yardım gören ama yardıma çağırmanı bekleyen, çağırmadığında ise kılını kıpırdatmaya tenezzül etmeyen insanlardan uzaklaşmak, ruhen yükleri atmak, rahat bir nefes almak gibi insanı hafifletiyor.

Bir gün benim parçamsın diyenin, bendeki parçasının karşılığının kangren gibi öldürdüğünü fark edip, kesip atmak bütün vücudu kurtarmaktır noktasına getirdiğini idrak edince, artık kimsenin hayatımda kangren edecek noktaya kadar kalmasına razı olmuyorum. Belki doğru, belki yanlış, belki kaçış: bilmiyorum.

Yazıya bakış açılarınızla yorum yapmanızı bekliyorum.

Değerli okurlarım, Hayat Monoton Mu? ismini vermiş olduğum ilk yazımı da okumak isterseniz buraya tıklayarak yazıya ulaşabilirsiniz.